این چیزی که جدیدا ذهنم درگیر کرده اینکه چرا دیگر مثل سالهای دور ارتباطات کم شده چرا همه از هم فاصله گرفتیم؟
چرا نسبت بهم بی رحم شدیم؟ چرا وقتی مسئله ای مثل اعدام در جامعه هست همه هیجان زده می شویم و با اعدام
انگاری به ارامش می رسیم. چرا مثل خون اشام شدیم؟
سالیان دور حدودا ۵۰ سال قبل همه با هم مهربان بودند. همه ارتباطات با اینکه فضای مجازی نبود بیشتر همو میدیدند.
مهربانی و ارامشی بود که انگار نیست. در زمان های دور وقتی طرف بیست اندی سال میشد بعد از گذراندن خدمت مقدس
سربازی و داشتن شغلی و حتی درامد پایین ازدواج می کرد اما انگاری الان برای ازدواج باید بالای پنج ملییون تومن درامد
داشته باشی . وقتی کار نیست ، وقتی شغل نیست وقتی تفریح نیست جامعه رو به خشونت می ره ولی باز هم با این وجود
میشه خشونت کمتر کرد. میشه با هم مهربان بود. میشه با این همه موانع زندگی باز هم ارام بود ولی باید از خود شروع کنیم.
درستکه سیستم کاملا اشتباه اموزش پرورش و دانشگاه چیزی به عنوان اصول زندگی نمی اموزد . چیزی درباره مبحث عشق
و احترام به پدر و مادر نمی اموزد. یک مشت درس تئوری که حتی به درد بازار کار رشته ات هم نمیخوره میگن و کاش حتی
درس های عمومی بیشتری شاهد بودیم و مباحثی در حوزه ی ازدواج و اخلاق و زندگی شاهد بودیم دریغ از اینکه هیچ وقت
این مباحث گفته نمیشه نه در دوره ابتدایی نه راهنمایی نه دبیرستان و هنرستان نه دانشگاه .
میدونم همه دچار پرخواشگری شدیم حتی من و حتی شما و حتی اکثر ادم های که دور برمون هستند ولی باید یواش یواش
تغییرات از خودمون شروع کنیم. مهربان بودن .
مسلما اگر روزی در جامعه قانونی نباشه و همه چیز در ان ازاد باشه امار خشونت و قتل به میزان بالایی خواهد رسید.
و نکنه پایانی کاش مثل قضیه نتورک مارکتینگ همه به زندگی نگاه می کردیم. نمیخوام از نتورک تعریف کنم و کلی با
سیاستهای بازار یابی شبکه ای مشکل دارم ولی تنها نکته مثبت ان این است که همه در نتورک به هم کمک می کنند
یعنی اگر شخص ایکس به درامد برسد بقیه هم سود می کنند و منفعت شخصی وجود ندارد بر خلاف زندگی حال حاضر
که می خواهیم برای رسیدن به یک موقعیت همه را از سر راه کنار بگذاریم.
به امید اینکه خشونت در جامعه کمتر شود و زندگی پویا و مثبتی داشته باشیم.
ا. صفایی